[D] Portret

Jej włosy lśniły w promieniach słońca,

w oczach gwiazdy błyszczały,

a on przyglądał się temu bez końca,

bez jakiejkolwiek miary.

Stali tam razem, na brzegu rzeki,

wpatrzeni w rwący nurt,

i nawet pszczoły z pobliskiej pasieki

czuły jego wiele ról.

Mimo tego pięknego obrazu

nic nie wyrażało słów,

lecz dusza zbudzona w pewnym malarzu

pozyskała z tego słodki miód.

Widział ich spojrzenia ukradkowe,

których oni nie spostrzegli,

gdy wciąż odwracali głowę,

sprawiając wrażenie odległych.

Rzekłbyś: miłość nie wybiera,

czasem i drogi znaleźć nie może.

I nawet piękna Wenera

tutaj nie pomoże.

A malarz wciąż patrzył, wciąż stał

i wciąż swój obraz rysował,

a czas dalej gnał i gnał,

chwile te obramował.

Aż w końcu artysta skończył swą pracę

i wręczył prezent nieznajomym,

nie chcąc za to żadnej płacy,

pokręcił głową i odszedł skupiony.

Spojrzeli razem na dzieło malarza,

zaskoczeni tą interpretacją,

stali wraz z gromadką dzieci,

na rękach trzymając malca.