Rozdział III - Brawo, Sherlocku

Uśmiech w tym momencie w ogóle nie wchodził w grę. Pojawienie się Castle’a wcale nie było zabawne i Beckett nie miała najmniejszej ochoty na spotkanie z nim. Nie teraz, kiedy myślała nad czymś bardzo ważny, co mogłoby być przełomem w śledztwie. Przecież rodzina wciąż nie wie, że ich bliski został zamordowany. Ludzie nie mogą żyć w niepewności. To priorytet.

– Co pan tu robi, panie Castle? – spytała chłodno, mierząc go wzrokiem.

– To teraz przechodzimy do bardziej oficjalnych relacji, detektyw Beckett? – odparł, starając się ukryć rozbawienie.

– Zadałam pytanie – oznajmiła Kate, a jej twarz nie wyrażała żadnych emocji.

– Dobrze, pani detektyw – powiedział, odsuwając się nieco od niej. – Skoro taka jest pani wola, nie będę się z panią kłócił.

Uniósł ręce w geście kapitulacji, po czym usiadł na brzegu jej biurka. Zmrużyła oczy, po czym położyła łokcie na blacie i złączyła dłonie w wieżyczkę. Uniosła brew, czekając na jego reakcję, a on tylko patrzył, nie widząc nic niewłaściwego w swoim zachowaniu.

– Więc…? – Nie wytrzymała w końcu jego spojrzenia. Czy ja wyglądam jak małpa w zoo? Nie, raczej jak jakiś nieznany okaz pokazany kolekcjonerowi, przemknęło jej przez myśl.

– Nie zaczyna się zdania od… - zaczął, ale nie dokończył, widząc jej minę. Najwidoczniej nie miała ochoty na żarty. – OK, OK… Już mówię… - Wziął głęboki oddech. – Wiem, kim jest ofiara! – oznajmił tryumfalnie, a Beckett tylko schowała twarz w dłoniach. Egoistyczny dupek.

– I…? – jęknęła, patrząc na niego z pobłażaniem.

– I… - powtórzył jak echo, wpatrując się w bliżej nieokreślone coś. Zamyślił się.

– Castle, do cholery! – niemal krzyknęła, w tym momencie zwracając na siebie uwagę wszystkich na komisariacie. Spojrzał na nią, nie wiedząc, co się dzieje.

– A, racja. Nie powiedziałem, kto to jest – szepnął konspiracyjnie, uśmiechając się od ucha do ucha. Miała go dość. Pewnie kolejna głupia teoria.

– No, brawo, Sherlocku – prychnęła, przewróciwszy oczami. Speszył się nieco, zauważywszy swoje dziecinne zachowanie. Przecież nie tak to chciał rozegrać.

– Ofiarą jest… - Uniósł palec, szerzej otwierając swoje oczy. – Jest… - szepnął, nachylając się w jej kierunku. – Robert Smitterson! – oznajmił uradowany.

– Że ja wcześniej na to nie wpadłam! – krzyknęła, podrywając się z krzesła. Wzięła swój telefon z biurka i ruszyła w kierunku pokoju socjalnego.

– Ej, nawet mi nie podziękujesz?! – krzyknął za nią naburmuszony, ale ona na to nie zareagowała. Wstał i szybko ją dogonił.

– O nie, nie teraz, Castle – rzuciła i zamknęła mu drzwi tuż przed nosem, przekręcając klucz. Uśmiechnęła się z wyższością i z chęcią pokazałaby mu język, gdyby nie to, że w tym momencie patrzyło się na nią dość spore grono osób. Włącznie z pisarzem, który wydął usta i obserwował ją wzrokiem obrażonego dziecka. Znowu.

Zaśmiała się cicho pod nosem. I odwróciła plecami do drzwi. Szybko wybrała odpowiedni numer i przyłożyła telefon do ucha. Po dwóch sygnałach odebrał mężczyzna:

– Burmistrz, słucham.

– Cześć, wujku. Tu Beckett. Możesz rozmawiać? – spytała, a następnie przygryzła wargę. Była lekko zdenerwowana.

– Pewnie. Stało się coś? – zapytał z nutką zaniepokojenia w głosie.

– Nie, tylko dziś rano zostało znalezione ciało. Z tego, co wiem, znałeś ofiarę. To Robert Smitterson – oznajmiła, a rozmówca wciągnął głośno powietrze. Detektyw oczami wyobraźni zobaczyła, jak mężczyzna siada w swoim fotelu w gabinecie.

– Miasto już o tym wie? – wyrzucił z siebie dopiero po kilku sekundach.

– Nie, jeszcze nie. Chciałam zapytać się ciebie o radę.

– Racja – sapnął uspokojony. – Przecież jestem burmistrzem, a zareagowałem po prostu jako jego przyjaciel – wyjaśnił szybko. – Myślę, że jak najszybciej musisz pojechać do Mii i ją o tym osobiście poinformować. To ona dziedziczy firmę w wypadku śmierci męża, a wtedy będzie można wypuścić stosowne ogłoszenie do mediów.

– Tak też myślałam – odparła, przeczesują ręką włosy. – Tylko gdzie teraz znajduje się pani Smitterson? – zapytała, odwracając się i sprawdzając, czy Castle wciąż stoi  za drzwiami. Pokręciła głową, widząc go przy swoim biurku intensywnie się w nią wpatrującego.

– Pojechała z dziećmi do Hamptons – poinformował i westchnął głęboko. – Tylko proszę, zrób to delikatnie. Pod tą warstwą spokoju znajduje się bardzo wrażliwe serce.

– Jasne. Dzięki, wujku – powiedziała i rozłączyła się. Przymknęła na chwilę oczy i głośno westchnęła. Najwidoczniej zapowiadała się najcięższa spraw w jej życiu, a ona miała do pomocy tylko zdziecinniałego autora bestsellerów i jednocześnie zwolennika teorii spiskowych. Ryan i Esposito znajdowali się w terenie i jeszcze szukali jakichś ważnych informacji, więc była zdana sama na siebie. A do tego nie chciała ściągać krewnych ofiary do Nowego Jorku, skoro cieszyli się spokojem i własnym towarzystwem w Hamptons, więc musi do nich pojechać. Jedyne, co musiała zrobić, to jeszcze porozmawiać z kapitanem.

– Kapitan Montgomery, słucham – odezwał się głos po drugiej stronie telefonu.

– Kapitanie, będę musiała za chwilę wyjechać – oznajmiła detektyw, nie odwracając się w kierunku jego gabinetu.

– Beckett, czemu rozmawiasz ze mną przez telefon, będąc na tym samym piętrze? – spytał ze zdziwieniem, kompletnie nic nie rozumiejąc.

– Castle siedzi przy moim biurku – wyjaśniła krótko. – Nie chcę, żeby słyszał tę rozmowę, ponieważ będę musiała chyba zabrać go ze sobą do Hamptons, do krewnych ofiary, którą zidentyfikował – oznajmiła, czekając na reakcję przełożonego. Nawet nie zauważyła, że zaciska palce na blacie ze zdenerwowania. Przecież nigdy się tak nie zachowywała, a raczej uważała się za opanowaną osobę. Działo się z nią coś niedobrego.

***

Szybko znudził się staniem i wpatrywaniem w postać detektyw Beckett. Najwidoczniej miała konkretny powód, skoro zamknęła się sama w pomieszczeniu i nie chciała, by on słyszał tę rozmowę. Jednak dziwne uczucie zrozumienia nie miało wpływu na wzrastającą frustrację, która aktualnie zastąpiła wszystkie jego emocje.

Odwrócił się i skierował w stronę jej biurka. Opadł ciężko na krzesło i przebiegł wzrokiem po rzeczach znajdujących się na blacie. Uśmiechnął się, widząc figurki słoni. Miał wielką ochotę się nimi pobawić, ale powstrzymał się, wiedząc, jak bardzo zdenerwowałby panią detektyw.

Zignorował dzwoniący w kieszeni marynarki telefon i rozsiadł się wygodniej, skupiając się na drzwiach, za którymi niedawno zniknęła Beckett. Był zły. Bardzo zły. Mogła chociaż powiedzieć zwykłe dziękuję. Nie liczył od razu na wielki wybuch radości i rzucenie się mu na szyję. Ale przecież dokonał postępu w śledztwie i powinna mu to jakoś wynagrodzić.

– Jedziesz ze mną – szepnęła wprost do jego ucha. Podskoczył na krześle i potrząsnął głową. W prawdzie widział, jak otwierała drzwi, ale potem znów zniknęła w głębi pomieszczania. Jak…? No tak… Zapomniał, że przecież jest stamtąd jeszcze jedno wyjście. Podstępna kobieta.

– Panie Castle, chyba pana nie przestraszyłam – powiedziała z rozbawieniem w głosie, porządkując swoje biurko i biorąc z niego najważniejsze rzeczy. Śledził wzrokiem jej ruchy i dopiero po chwili przywołał się do porządku. Chyba pierwszy raz nie wiedział, co powiedzieć.

– Jedziesz ze mną? – powtórzył z niepokojem w głosie, starając się odwrócić jej uwagę od podstępnego przestraszenia. – Co to miało znaczyć?

– Czy ja mówię niewyraźnie? – rzuciła, prostując się i patrząc na niego spod przymrużonych powiek. Nie odrywając wzroku, sprawdziła, czy ma przy sobie swój pistolet, jakby chciała mu pokazać, że nie jest bezbronna. Odwróciła się i skierowała swoje kroki w kierunku windy. W połowie drogi odwróciła się i, nie wyrażając żadnych emocji, spytała:

– Idziesz?

Poderwał się z krzesła, wiedząc, że gdyby był miłą i grzeczną dziewczynką, to na pewno by się zarumienił. Skarcił się za to w myślach i uśmiechnął się szeroko, wchodząc za detektyw do windy. Odpowiedziała mu uśmiechem, w których czaiło się coś dziwnego. Jakby satysfakcja, obietnica i… rozbawienie. Czyżby tylko sobie z niego żartowała? Może chce go zostawić przed komisariatem albo, co gorsza, ośmieszyć?!

– Bawi panią coś, detektyw Beckett? – spytał, unosząc jedną brew i wciąż nie ufając jej podejrzanemu humorowi. Śledził wyraz jej twarzy, który nagle z radosnego stał się obojętny. Zauważył, że kobieta sunie palcem wskazującym po panelu windy, a następnie wciska przycisk zatrzymania. Stanęli w miejscu.

– Castle – zaczęła, przybliżając się do niego. Wiedziała, że ma tylko minutę, zanim znów ruszą na dół i musiała osiągnąć swój cel. – Jesteś najbardziej upierdliwym facetem, jakiego znam. I czasem ci się to opłaca, czasem nie. Dziś masz szczęście – szepnęła, kładąc swoją dłoń na jego klatce piersiowej i jeszcze bardziej się przybliżając. Jego oczy rozszerzyły się niemal niezauważalnie. – Powinnam ci podziękować za to, że pomogłeś zidentyfikować ofiarę. W związku z tym zabieram cię ze sobą do Hamptons, gdzie aktualnie znajduje się żona denata…

– Mam dom w Hamptons, możemy… – przerwał jej ochrypłym głosem.

– Ciii – uciszyła go, kładąc palec na jego ustach. Poczuła, że jego oddech przyśpiesza. Oparła dłonie o ściany windy po obu stronach jego ciała i przysunęła się jeszcze bliżej, raz spoglądając na jego oczy, raz na usta. – A teraz muszę nieco inaczej, ale mimo wszystko, podziękować komuś jeszcze. Komuś, kto ci pomógł dotrzeć do tego wszystkiego i zidentyfikować ofiarę.

– Masz na myśli Ryana? – spytał, wpatrując się jak zahipnotyzowany w jej oczy. O, cholera. Wydałem właśnie kolegę na pożarcie lwu. A raczej lwicy, przemknęło mu przez myśl.

– Dzięki, Castle – powiedziała ironicznie i momentalnie odsunęła się od niego. Winda ruszyła w dół, a on wciąż starał się zrozumieć, co właśnie właściwie się stało.

– To było przesłuchanie – raczej stwierdził niż zapytał, z przerażeniem wpatrując się w jej tryumfującą postawę. Daj się podejść i nie był wcale z tego zadowolony. Ryan nigdy mu już nie zaufa, jeśli ona się za to zemści.

– Tak, to było przesłuchanie, Sherlocku – odparła lekko i pewnym krokiem wyszła z windy, kierując się w stronę wyjścia. Podążył za nią ze spuszczoną głową niczym wierny pies. Dopiero po chwili zorientował się, że do budynku właśnie wchodzi jeden z detektywów z zespołu. Niedobrze.

– Beckett, proszę cię… – szepnął, chwytając ją za łokieć. Odwróciła się i wyrwała rękę z jego uścisku. Przewróciła oczami, wiedząc, że pisarz do końca nie zna relacji panujących w jej zespole. Przecież nigdy nie skrzywdziłaby żadnego z chłopaków. Byli jak rodzina.

– No, dobrze. Pomyślę nad tym – oznajmiła i w tym momencie podszedł do nich Ryan. – Coś nowego? Przesłuchałeś już wszystkich?

– To, co zawsze… Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał – odparł, nieufnie patrząc na Castle’a. – Wybieracie się gdzieś?

– Tak, do Hamptons – wyjaśniła, uśmiechając się sarkastycznie. – Jedziemy poinformować rodzinę ofiary, którą jest Robert Smitterson, ale to już pewnie wiesz – dodała złośliwie i spojrzała na pisarza. – Policzymy się, jak wrócę – zapewniła Kevina i odwróciła się, wiedząc, że aktualnie detektyw posyła autorowi bestsellerów nienawistne spojrzenie.

– Sorry, nie mogłem nic zrobić – szepnął Castle i ze skruszoną miną ruszył w kierunku wyjścia. Czuł na plecach czujnie odprowadzający go wzrok Ryana. A przecież miało być tak pięknie…